dag 138

Ja ja, ik leef nog! na een stilte van bijna 2 maanden heb ik ein-de-lijk weer tijd voor een verslag. Maar waar moet ik beginnen? Ik heb zo veel gedaan de afgelopen weken, en toch lijkt de tijd voorbij te vliegen. Hoewel alles op Aruba op een lager tempo gaat dan in Nederland lijkt de klok hier twee keer zo snel te tikken. En zo zit ik nu alweer 138 dagen op dit heerlijke eiland!

Laat ik met de serieuze zaken beginnen. Afscheid nemen. Iets wat nu, tegen het eind van mijn avontuur, steeds vaker gebeurt. Omdat ik vooral in het begin van mijn stage veel onregelmatige uren werkte ben ik niet volledig ingeburgerd in Perle D'or (waar ik woon). De één ziet dit als een nadeel maar terug kijkend vind ik het helemaal niet erg. Want er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan, en de tijd van gaan is nu gekomen. Dat betekent: afscheid nemen. Ik heb in Engeland al geleerd dat dit niet één van mijn sterkste kanten is en ben dus blij dat er maar een handje vol meiden zijn waarvan ik het afscheid echt moeilijk vond of tegenop kijk. Ik ben blij met de mensen die ik heb leren kennen, en in 2014 zijn er gelukkig genoeg mogelijkheden om contact te houden, waar ik dankbaar gebruik van zal maken!

En dan nu; Jean-Paul Wassink!!!!!!!!! HIJ WAS HIER. En oh, wat was ik blij dat hij er was. Precies op het goeie moment. Ik zat lichtelijk in een dip voordat hij kwam en miste alles van thuis best wel. Niet alleen JP, maar ook de boefjes, en mijn thuis, en zelfs mijn kleine mini kamertje. Maar de komst van JP heeft me weel volledig 100% opgeladen, en ik ben helemaal klaar om de komende twee maanden nog vol te genieten.

Wat we allemaal gedaan hebben? Pffffff in een sneltrein vaart: California Lighthouse, Baby Beach, drankjes, Alto Vista Chapel, uiteten, Ayo Rock Formation, Off Roading, Natural Pool, Natual Bridge, meer uiteten, catamaran, nog een keer catamaran, Hooiberg op, nog meer drankjes, zonsondergang kijken, bioscoop, stand en nog meer uiteten. Maar het hoogtepunt van onze 25 dagen samen was toch wel de schildpad. De afgelopen weken hebben JP en ik onszelf namelijk benoemd tot "Turtle Watchers".

Laat ik het even uitleggen. De Arubaanse stranden zijn één van de weinige op de wereld waar Leatherback zeeschildpadden hun eitjes leggen. Omdat dit warme stranden zijn. Deze schildpad wordt met uitsterven bedreigd en op Aruba hebben ze daarom een organisatie die de schildpad beschermt: Turtugaruba. Een groep vrijwilligers loopt van maart tot en met juli elke avond van 10 tot 2 over het strand op zoek naar schildpadden die het land op komen om eitjes te leggen. Ze zorgen ervoor dat de eitjes veilig gelegd worden en omheinen dit nest dan zodat mensen er niet overheen kunnen lopen. 60 tot 70 dagen later komen de kleine schildpadjes dan uit.

Door één van de vrijwilligsters zijn JP en ik op de hoogte gesteld van de schildpadden die 's nachts het land opkomen. En wat is er nou romantischer dan met slechts het licht van de maan, met je voeten in de oceaan over het strand te lopen? Dus daar liepen we dan, 1.5 uur lang. We hadden de hoop bijna opgegeven toen we ineens een rots op het strand zagen liggen. Die lag er nog niet toen we er de eerste keer langsliepen, en toen realiseerde we ons dat het geen steen maar een schildpad was. Ik kan wel zeggen, een REUZEN schildpad!!! Snel de "turtle hotline" gebeld en daar zaten we dan, op 10 meter afstand van een 1,75 bij 2 meter grote schildpad. Onwijs gaaf! De twee daarop volgende nachten zijn we weer gaan lopen en hebben we er nog twee gezien, wat een ongelovelijk grote beesten zijn dat. Waanzinnig!

Het wachten is nu op de kleine baby schildpadjes die elk moment uit de grond kunnen poppen. We hebben helaas al drie nestjes gemist omdat ze op ongebruikelijke tijden uitkwamen. Maar samen met Hinke loop ik het strand regelmatig op en neer om te kijken naar 'onze' nestjes.

Wat me nog meer heel heel heel blij heeft gemaakt de afgelopen weken was het bezoek van me beste vriendinnetje, Lisette. Samen met haar vriend is ze 10 dagen op Aruba geweest. De bovengenoemde lijst activiteiten hebben JP en ik deels samen met Lisette en Steinar afgewerkt en ik vond het zeer geslaagd! Als je zo ver van huis bent maken dit soort bezoekjes wel duidelijk dat dit echte vrienden zijn, die de tijd en moeite nemen om langs te komen. Ik snap dat niet iedereen dat kan, door school, werk, of financieel gezien. Maar ik ben meer dan dankbaar voor de vriendschap die ik met Lisette heb en dat heeft haar bezoek alleen maar versterkt.

En dan tot slot de rede dat ik hier zit: stage. Daar gaat het allemaal wel zijn gangetje. Niet veel speciaals. Na 4 maanden heb ik alles wel redelijk onder de knie en krijg ik steeds meer verantwoordelijkheid. Ik sta nog wel af en toe versteld van de transformatie van de Ballroom als er weer een "party planner" is langs geweest voor een feest, want het ziet er soms werkelijk prachtig uit hier. Mijn schoolwerk is een ander verhaal, dat heb ik natuurlijk tot het aller laatste moment bewaard, dus daar moet ik nog even voor knallen. Maar ik ben op Aruba, en als dat de enige zorg is die ik heb ben ik helemaal gelukkig. Dat schoolwerk komt wel.... morgen.

Vol goed moed ga ik er nog even tegenaan de komende weken. Mijn stage zit er helaas bijna op, mijn reis gelukkig niet. Ik heb tot 28 juni stage en dan nog twee weken vakantie en dan komen mijn ouders me lekker ophalen. Deze mensen van het goede leven lassen daar natuurlijk wel een vakantie voor in, en met z'n drieën zitten we dan nog lekker twee weken op ons gebruikelijke plekje op het strand.

Voor nu zijn jullie wel voldoende geïnformeerd en zeg ik tot snel.

Liefs vanuit het, nog altijd, zonovergoten Aruba!